Postanowieniem z dnia 3 grudnia 2014 r. (sygn. akt: I CSK 207/14) Sąd Najwyższy przyjął do rozpoznania skargę kasacyjną Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 28 czerwca 2013 r. (sygn. akt: XXIII Ga 776/13).
W zaskarżonym przez Prezesa Urzędu wyroku Sąd Okręgowy w Warszawie uznał, iż niedopuszczalne jest prowadzenie wspólnego postępowania o udzielenie zamówienia publicznego w imieniu i na rzecz zamawiających w rozumieniu ustawy Pzp oraz podmiotów takiego statusu nieposiadających. Sąd wskazał również, iż wskutek rozstrzygnięcia tak prowadzonego postępowania nie może dojść do zawarcia pomiędzy podmiotami o niejednorodnym statusie oraz wykonawcą umowy w sprawie zamówienia publicznego, gdyż art. 16 ust. 1 ustawy Pzp nie znajduje zastosowania do podmiotów nieposiadających statusu zamawiającego w rozumieniu art. 2 pkt 12 ustawy Pzp, a zasada "lex specialis derogat legi generali" wyłącza zastosowanie art. 70 KC w celu przygotowania i prowadzenia wspólnego postępowania przez podmioty zobowiązane do stosowania ustawy Pzp.
Sąd nakazał unieważnienie postępowania o udzielenie zamówienia publicznego prowadzonego przez zamawiającego z grupy kapitałowej, w skład której wchodzą podmioty zobowiązane do stosowania ustawy Pzp, jak i podmioty, na których nie ciąży obowiązek stosowania przepisów tej ustawy.
W skardze kasacyjnej z dnia 28 lutego 2014 r. ww. orzeczeniu Prezes Urzędu zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 16 ust. 1 w zw. z art. 2 pkt 12 w zw. z art. 15 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 1 ustawy Pzp poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż przepisy te nie dopuszczają prowadzenia wspólnego postępowania w imieniu i na rzecz zamawiających oraz podmiotów nieposiadających statusu zamawiającego, podczas gdy z przepisów ustawy Pzp taki zakaz nie wynika, a także art. 14 oraz art. 139 ust. 1 ustawy Pzp w zw. z art. 353 Kodeksu Cywilnego, poprzez błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, iż zamawiający nie może prowadzić postępowania na podstawie upoważnienia, wspólnie i na rzecz podmiotu niezobowiązanego do stosowania ustawy, pomimo, iż w świetle zasady swobody umów dopuszczalne jest zarówno zawarcie porozumienia w tym zakresie pomiędzy podmiotami o niejednorodnym statusie prawnym, jak również zawarcie umowy w sprawie zamówienia publicznego po przeprowadzeniu wspólnego postępowania przez te podmioty.
Prezes Urzędu wskazał, iż przez wydanie zaskarżonego wyroku doszło do naruszenia podstawowych zasad porządku prawnego, tj. zasady swobody umów wyrażonej w art. 353 Kodeksu cywilnego, należącej do naczelnych zasad prawa cywilnego. W ocenie Prezesa Urzędu stanowisko Sądu Okręgowego w Warszawie o niedopuszczalności, na gruncie art. 16 ust. 1 ustawy Pzp, prowadzenia postępowania o udzielenie zamówienia publicznego oraz zawarcia umowy w sprawie zamówienia publicznego przez podmioty o niejednorodnym statusie, tj. posiadające status zamawiającego, jak i niebędące zamawiającymi w rozumieniu przepisów ustawy Pzp, prowadzi w istocie do pozbawienia podmiotów prawa - spółek prawa handlowego, należących do tej samej grupy kapitałowej, co podmioty będące zamawiającymi, podejmowania decyzji w przedmiocie zawarcia umowy, możliwości wyboru kontrahenta oraz treści umowy.
Jednocześnie Prezes Urzędu podkreślił, iż w niniejszej sprawie występują istotne zagadnienia prawne związane z wykładnią przepisów ustawy Pzp.
Pierwsze zagadnienie prawne, wskazane przez Prezesa Urzędu, sprowadza się do oceny, czy podmiot posiadający status zamawiającego może prowadzić wspólne postępowanie o udzielenie zamówienia publicznego oraz udzielić takiego zamówienia wraz z podmiotem, który takiego statusu nie posiada.
Drugie zagadnienie prawne, które wskazał Prezes Urzędu, wymaga wyjaśniania czy przepisy ustawy Pzp wyłączają możliwość udzielenia przez podmiot nieposiadający statusu zamawiającego umocowania do działania w jego imieniu i na jego rzecz oraz prowadzenia postępowania o udzielenie wspólnego zamówienia wraz z podmiotem taki status posiadający, zobligowanym do udzielania zamówienia w trybie i na zasadach przewidzianych w przepisach ustawy Pzp w oparciu o złożone przez te podmioty zgodne oświadczenia woli i przyjęcie zasad wynikających z przepisów ustawy Pzp, jako warunków przetargu w świetle art. 70 § 2 Kodeksu Cywilnego.
Przyjęcie skargi kasacyjnej Prezesa Urzędu Zamówień Publicznych do rozpoznania oznacza, iż zostanie ona rozstrzygnięta merytorycznie przez Sąd Najwyższy.
